Alle bestemmingen

In de schaduw van het ophaalmachine- en compressorengebouw van de mijn van Helchteren-Zolder prijkt een watertoren van het type Monnoyer.

Vier silo's riepen nog herinneringen op aan de 'Cimenterie de Thieu', een cementfabriek aan de oevers van het Centrumkanaal in Thieu. In 2006 werd de hele fabriek echter met de grond gelijk gemaakt.

Halfweg de negentiende eeuw werd in het Waals-Brabantse Braine-l'Alleud een aquaduct aangelegd om water van de rivier de Hain tot in Brussel te brengen.

Amper een kwarteeuw na de bouw van het treindepot van de Anhalter Bahn volstond het waterreservoir al niet meer om de grotere en krachtiger stoomlocomotieven te bevoorraden. Daarom werd in 1908 een volledig nieuwe watertoren gebouwd.

De voormalige goederenstations van de Potsdamer en de Anhalter Bahn op de oever van het Landwehrkanal in Berlijn zijn in 2011 samengesmolten en heraangelegd als een stadspark, het Park am Gleisdreieck. Dat betekent niet dat al het spoorwegerfgoed is weggeborsteld.  

Tussen de sporen van het vroegere rangeerstation Tempelhof in Berlijn rijst een 50 meter hoge watertoren uit de grond. Met een capaciteit van 400 kubieke meter water kon hij in een vingerknip tien stoomlocomotieven bevoorraden.

Al sinds de elfde eeuw bevonden zich op het voormalige Moleneiland in de Leie in Harelbeke twee watermolens die eigendom waren van de graaf van Vlaanderen. Eeuwenlang werd er graan gemalen, tot in 2009.

De vlasroterij en -zwingelarij van landbouwer Camiel Declercq in Ooigem was een van de honderden vlasroterijen die zich tijdens het interbellum in de Leiestreek vestigden. 

Van de acht vlasmolens die Heule ooit rijk was, blijft enkel nog Preetjesmolen over, een vlaszwingelmolen die ergens tussen 1859 en 1870 werd gebouwd in opdracht van landbouwer Ivo Deprez, vandaar de naam Preetjesmolen. 

Na de ontmanteling van fosse 9 in Roost-Warendin bleef enkel de 61 meter hoge schachtbok over.

De Zwinstreek tussen België en Nederland kent al sinds de Honderdjarige Oorlog losbrak een bewogen militair verleden als natuurlijke grens. Ook tijdens de Eerste Wereldoorlog kwam de grensstreek weer in het vizier.

De industriële revolutie is niet alleen het verhaal van steenkool en staal, maar ook van de mechanisering van de textielindustrie. Die doorbraak kwam er dankzij de Brit Samuel Crompton. In 1779 bouwde hij de Mule Jenny, een spintoestel dat kon worden aangedreven door een stoommachine.

De bewaarde badzaal en conciërgewoning herinneren nog aan Fosse 12 in het Franse Loos-en-Gohelle. Al sinds 1894 werd er steenkool bovengehaald, maar een bommentapijt sloeg de mijn tijdens de Eerste Wereldoorlog aan diggelen. 

Op de plaats waar het Franse Compagnie des Mines de Liévin zijn eerste steenkoolmijn aangelegde in 1858, werd de schachtbok bewaard.

De 43 meter hoge schachtbok van de mijn van Saint-Amé herinnert aan het bewogen steenkoolverleden van de Noord-Franse gemeente Liévin, vlak bij Lens.