Atlantikwall

De Westerschelde, de toegangspoort tot de haven van Antwerpen, werd tijdens de Tweede Wereldoorlog met man en macht verdedigd door de Duitse bezetter.

De Zwinstreek tussen België en Nederland kent al sinds de Honderdjarige Oorlog losbrak een bewogen militair verleden als natuurlijke grens. Ook tijdens de Eerste Wereldoorlog kwam de grensstreek weer in het vizier.

In 1938 begon de Organisation Todt, de bouwfirma van het Duitse Derde Rijk, met de aanleg van de Westwall (of Siegfriedlinie), een Duitse verdedigingslinie van Nederland tot aan de Zwitserse grens. 

Kosten noch moeite spaarde het Duitse leger om de elf bunkers van Stützpunkt Groede het uitzicht van een gezellig Nederlands dorpje te geven.

Batterij De Halve Maan in Oostende Oosteroever was tijdens de Tweede Wereldoorlog een Duits verdedigingsbolwerk dat deel uitmaakte van de Atlantikwall.

Al 75 jaar lang beukt de Noordzee in op twee bunkers van het infanteriesteunpunt Martha, een Duits complex op het strand van Escardines dat deel uitmaakte van de Atlantikwall.

Tussen Utah Beach en Omaha Beach, twee van de vijf stranden waar de landing in Normandië plaatsvond op 6 juni 1944, steekt Pointe du Hoc uit, een kaap die bezaaid ligt met kraters en betonblokken.

Bovenop de duinen tussen Zuydcoote en Leffrinckoucke kwakten de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog een observatiebunker neer.

Een van de duinen van Blériot-Plage ten westen van Calais werd in de herfst van 1943 bekroond met een commandopost. Van hieruit werden de kustbatterijen van Waldam, Oldenburg, Bastion II, Fort Lapin, Sangatte en Lindemann aangestuurd. 

Met een vuurleidingspost in de vorm van een kerktoren vlakbij Oye, zette het Duitse leger de geallieerden op het verkeerde been.

In de duinen van Fort Vert, dicht bij Calais, vertimmerde de Duitse "Organisation Todt" tijdens de Tweede Wereldoorlog een Franse artilleriebatterij.

Landinwaarts, tussen een kudde Westendse koeien, huist de veldbatterij Bamburg, een onderdeel van de Duitse Atlantikwall.