Watertorens

De Brusselsesteenweg in Melle was ooit het walhalla voor de bloemen- en sierteelt. De steenweg werd geflankeerd door serres, bloemistenwoningen en tuinbouwbedrijven.

In het Vlaams-Brabantse Hondzocht bij Halle werd in 1984 een nieuwe, betonnen watertoren opgetrokken.

Eind 1966 pufte de laatste stoomtrein in officiële dienst over de Belgische sporen. Station Denderleeuw was het eindstation. Niet toevallig vind je daar nog een laatste verwijzing naar het tijdperk van de stoomtreinen.

Tussen de Samber en het kanaal Brussel-Charleroi stampte de industrieel en politicus Ferdinand Puissant in 1832 de Forges de la Providence uit de grond, een ijzerfabriek waarvoor hij de mosterd haalde bij de Engelsman Thomas Bonehill.

De Broeders van Liefde stampten rond 1830 een nieuw gesticht en schoolcomplex uit de grond in Zwijnaarde, meer bepaald met Medisch Pedagogisch Instituut Sint-Jozef.

Terwijl de familie Krupp de scepter zwaaide in het Duitse Ruhrgebied, was het de familie Stumm die in het Saarland de lakens uitdeelde. De wieg van hun staalimperium stond in Neunkirchen. 

In de schaduw van het ophaalmachine- en compressorengebouw van de mijn van Helchteren-Zolder prijkt een watertoren van het type Monnoyer.

Amper een kwarteeuw na de bouw van het treindepot van de Anhalter Bahn volstond het waterreservoir al niet meer om de grotere en krachtiger stoomlocomotieven te bevoorraden. Daarom werd in 1908 een volledig nieuwe watertoren gebouwd.

Tussen de sporen van het vroegere rangeerstation Tempelhof in Berlijn rijst een 50 meter hoge watertoren uit de grond. Met een capaciteit van 400 kubieke meter water kon hij in een vingerknip tien stoomlocomotieven bevoorraden.

In de jaren 1960 kreeg Vlaanderen zijn eerste eigen staalfabriek langs het kanaal Gent-Terneuzen. Daar rees Sidmar (Sidérurgie Maritime) uit de grond, vandaag de thuishaven van de enige nog actieve hoogovens in ons land. 

Een steile klim vanuit de vallei van de Gueule in Plombières brengt je in rue Vosyheydt. Daar verheft zich sinds 1934 de watertoren van Windt.

De tien kilometer lange spoorlijn 102 sneed dwars door de Borinage en verbond een handvol steenkoolmijnen tussen Saint-Ghislain en Frameries.