Cokesfabrieken

De Belgische Groupe Coppée groeide tijdens de industriële revolutie uit tot een familiebedrijf met tentakels in binnen- en buitenland. 

Elk jaar wordt een 150 meter lange ijsbaan aangelegd tussen de cokesovens en de schoorstenen van cokesfabriek Zollverein in het Duitse Ruhrgebied.

In de jaren 1960 kreeg Vlaanderen zijn eerste eigen staalfabriek langs het kanaal Gent-Terneuzen. Daar rees Sidmar (Sidérurgie Maritime) uit de grond, vandaag de thuishaven van de enige nog actieve hoogovens in ons land. 

Het heeft veel weg van een stukje ongerepte natuur maar schijn bedriegt: op een groene heide langs het kanaal werd in 1912 de Fours à Coke de Vilvorde uit de grond gestampt.

Begin 2008 werd de laatste lading cokes gelost uit de ovens van de cokesfabriek van Marchienne.

Van de cokesfabriek Alma in het Duitse Gelsenkirchen zijn alleen de administratieve gebouwen behouden, toch herken je er nog de hand in van industriearchitect Fritz Schupp.

In 1993 is de cokesfabriek Kokerei Zollverein al aan het einde van zijn Latijn: de staalcrisis van de jaren 90 doet de vraag naar cokes wegsmelten.

De cokesfabriek Schwelgern, opgetrokken in 2003 langs de Rijn in Duisburg, is een van de modernste, milieuvriendelijkste en grootste cokesfabrieken ter wereld.

Julius Buch stampte in 1873 de Völklinger Hütte uit de grond. Ruim honderd jaar lang, tot in 1986, werd er staal geproduceerd.

Liefst 64 jaar lang was de cokesfabriek Hansa in de Duitse stad Dortmund in bedrijf, maar in 1992 sloot het bedrijf definitief de poorten.

De cokesfabriek in de haven van Zeebrugge was een van de eerste bedrijven die zich in 1901 aan de oevers van het pas uitgegraven Boudewijnkanaal in de nieuwe haven van Zeebrugge vestigde.