Droge skischans

Een natuurlijke helling in de Vogezen vormde vanaf het begin van de twintigste eeuw het decor van een houten skischans die in 1961 werd vervangen door een nagelnieuw, betonnen exemplaar. 

Kunststof

Om niet langer afhankelijk te zijn van het sneeuwseizoen, werd de nieuwe skischans bekleed met kunststof borstels. De wrijving werd verlaagd door water op de bekleding te sproeien. Zo konden de schansspringers het hele jaar door oefenen, sneeuw of geen sneeuw. 

Deze zogenoemde droge skischansen doken vanaf de jaren 1950 op in Oost-Duitsland. De Fransen sprongen al snel mee op de kar. Chamonix ging in de zomer van 1961 lopen met de primeur. 

Deze skischans werd drie maanden later ingehuldigd, namelijk op 29 oktober 1961. Zesduizend kijklustigen woonden de eerste sprongen bij. Maar vandaag loopt er geen kat meer rond.

Op het einde van de twintigste eeuw had de skischans zijn beste tijd gehad. Het onderhoud van de schans kostte steeds meer geld, terwijl nieuwere, moderne faciliteiten elders uit de grond rezen. De schans werd verlaten.

Snelheid

Toch vind je vandaag nog sporen terug. Het betonnen startplatform bovenaan bleef voorlopig bewaard. Daar startten de schansspringers hun afdaling via een steil gedeelte om snelheid te maken. De plastic matten waarmee de schans was bekleed, zijn echter verdwenen.

Afzetten

Aan de voet van de schans vind je nog het vlakke gedeelte terug waar de skiërs zich na hun dolle afdaling afzetten en aan hun vlucht door de lucht begonnen.

De landingszone is teruggegeven aan de natuur en niet meer als dusdanig herkenbaar. Alleen een betonnen jureringstoren markeert nog de plaats waar de schansspringers terug voet aan de grond kregen. 

Jureringstoren

De jureringstoren was het zenuwcentrum tijdens trainingen en wedstrijden. Van hieruit volgden trainers de sprongtechniek op. Vandaag kijkt de toren uit op struiken, varens en verdwenen herinneringen.