Kolen- en ertswasserijen

In de schaduw van het reusachtige mijncomplex van Monteponi werd eind negentiende eeuw een mechanische ertswasserij opgericht.

De monumentale kolenwasserij van Beringen is het uithangbord van de steenkoolmijn van Beringen. Toch werden de vier vleugels van het complex jarenlang met sloop bedreigd. In 2023 kreeg het project be-NATURE echter groen licht.

Eind vorige eeuw leek er geen maat te staan op de steenkoolontginning in het Duitse Saarland. Zo werd de mijn van Göttelborn in 1994 uitgebreid met een negentig meter hoge schachtbok, toen de hoogste ter wereld. Göttelborn was klaar voor de toekomst.

In 1847 kwam de steenkool- en staalindustrie in het Duitse Ruhrgebied op kruissnelheid, industrieel Franz Haniel plantte dat jaar een steenkoolmijn in Essen.

De neomiddeleeuwse wasserij van Lamarmora beklimt de steile kustwanden van Masua in Sardinië.

De bodem van Sardinië bulkt van de delfstoffen en dat was in de heuvels bij het dorpje Gonnesa niet anders. Halfweg 19de eeuw ontdekten enkele ondernemers er zinkerts.

Aan de rand van het bos van Saint-Ghislain in Dour rusten de betonnen restanten van de steenkoolmijn van Sauwartan, gesloten in 1938.

De mijn van Argenteau-Trembleur in Blegny is het laatste bastion van de Luikse steenkoolindustrie. In 1980 sluit Argenteau-Trembleur voor de derde keer in haar bestaan de poorten, dit keer definitief.

In 1988 staakte de Duitse ertsmijn Rammelsberg na bijna duizend jaar de winning van koper, lood en zink.

De miljoenen euro's publiek geld die sinds 2008 in de renovatie van de kolenwasserij van Binche gepompt zijn, brengen een decennium later nog altijd geen zoden aan de dijk.