Laveria Lamarmora

De bakstenen gebouwen, die schuin aflopen naar de zee, werden in 1895 gebouwd.

Gesteenten uit de mijn van Buggerru werden via een hellend vlak in wagonnetjes naar beneden vervoerd. Parallel met de trap langswaar je afdaalt, herken je nog de rails.

In de wasserij werd het gesteente gebroken om er mineralen zoals lood en zink uit te winnen. Vandaar dat de gebouwen omgord zijn met schoorstenen en ovens. Via een kleine haven werden de ertsen weggevoerd.

Op het hoogtepunt in de jaren 30 van de twintigste eeuw werkten hier honderden mensen onder de loden zon. Na hun werkdag trokken ze naar boven, naar het mijndorp Nebida.

De productiekosten swingden al de pan uit tijdens de Eerste Wereldoorlog. De mijncrisis in de jaren 70 en 80 was er uiteindelijk te veel aan: Laveria Lamarmora sloot de deuren.

De ruïnes zijn nu een lege doos. De ramen zijn al lang verdwenen, van de houten daken: geen spoor meer. Geïmproviseerde houten stellingen moeten de rondboogvensters in het gareel houden.

Ook Nebida liep leeg: de mijnwerkers draaiden het dorp hun rug toe. Maar de vele strandgangers verraden waarvan de blijvers nu leven: toerisme.