Het Land van Ooit

De nadruk lag niet op spectaculaire rollercoasters, 'die waren er al genoeg,' het pretpark speelde vooral in op de fantasie. Zo telde het park liefst vier theaters waaronder een manègetheater met paarden, een openluchttheater en twee poppentheaters. In reuzenland stond dan weer een vijftien meter lang bed en een reuzenfiguur.

Baron van Ooit

Een voormalige directeur van de Efteling, Marc Taminiau, stond aan de wieg van het recreatiepark. Voor de naam ervan haalde hij de mosterd bij Herman van Veen. De kleinkunstenaar werd dan ook tot de eerste baron van het Land van Ooit geslagen. In het Land van Ooit waren kinderen koning en was iedereen welkom. Zo was een speeltuin speciaal ingericht voor rolstoelgebruikers en konden blinden en slechtzienden in een tuin terecht vol voelbeelden.

Eind april 1989 verklaarde Prins Bernhard het nieuwe pretpark voor geopend. Al snel kwam de Nederlandse omroep VARA met een jeugdserie op de proppen die de geschiedenis van het Land van Ooit vertelde. Toch haalde het pretpark zelf niet het beoogde aantal bezoekers. Eind 1992 kwam het park een eerste keer in financieel zwaar weer. Het attractiepark kon het op een akkoordje gooien met schuldeisers.

Vlaamse evenknie

In 2003 blies het Land van Ooit 15 kaarsjes uit en opende het voor die gelegenheid een nieuwe attractie, het doolhof 'Het Opslot'. Maar vooral de aankondiging dat Land van Ooit een tweede attractiepark zou openen in het Belgische Tongeren, springt in het oog. De Vlaamse overheid pompte 25 miljoen euro in de ontwikkeling van het park.

Op 16 juni 2007 was het zover: 'Ooit Tongeren' gooide de deuren open. Maar de bezoekersaantallen bleven ver onder de lat. Op het einde van de zomervakantie, na amper 74 dagen, vroeg het pretpark het faillissement aan. 'Land van Ooit' in Drunen bleek dan weer een schuld van 2 miljoen euro te torsen en sloot eind 2007 voorgoed de deuren. Zo kwam aan het sprookje een einde.

Het enige wat nog verwijst naar het Nederlandse Land van Ooit, is de fonteinentuin Waterloo. Daarin prijken tientallen versteende soldaten van Napoleons leger. De 35 betonnen figuren werden ontworpen door beeldhouwer Anton Grassens en tonen hoe het binnenvallende leger van Napoleon in het Land van Ooit zijn betoverd en veranderd in standbeelden.

Prins-bisschop van Luik

Het 'Roze Kasteel' dat de Graaf en Gravin van Ooit bewoonden, was in realiteit sinds 1707 het onderkomen van de familie d'Oultremont, een adelijk geslacht met wortels in het Prinsbisdom Luik. Zo was Karel Nicolaas Alexander tot 1771 prins-bisschop van dat semi-zelfstandige landje. 

Het kasteel bleef in handen van nakomelingen van d'Oultremont, tot het in 1988 prompt een roze likje verf kreeg en voortaan deel uitmaakte van het ter ziele gegane Land van Ooit. Intussen kreeg het zijn oorspronkelijke baksteenkleur terug.