Elektriciteitscentrale van Cockerill

Twee ingenieurs bij Cockerill, Bailly en Kraft, waren al sinds 1895 in de weer met pogingen om het gas dat werd uitgeblazen door hoogovens te recupereren als brandstof voor gasmotoren. In december van dat jaar brachten ze een eerste experimentele motor van 4 pk in beweging.

Primeur

Het was een primeur. De firma Cockerill werd volgens Pieter De Raedt in Des usines et des hommes een van de eerste, zoniet de eerste ter wereld, die erin slaagde om motoren aan de praat te krijgen door het gas uit de hoogovens op te vangen en te recupereren.

Bouw van de centrale

De gasaandrijving smaakte naar meer. Daarom werd in 1901, pal naast een van de hoogovens van Seraing, een stroomcentrale gebouwd onder leiding van Cockerill-directeur Adolphe Greiner. 

De centrale gaf in de beginjaren onderdak aan twee motoren van vijfhonderd kilowatt en vier motoren van duizend kilowatt. Samen met de gasmotoren in een tweede centrale, aangedreven door gas uit de cokesovens, bedroeg het totale vermogen net geen zesduizend kilowatt.

Cilinders voor walserijen

Honderd jaar later werd er geen stroom meer geproduceerd. Het Zweedse metallurgisch bedrijf Akers palmde in de jaren 1990 de uitgestrekte centrale in om er cilinders voor walserijen te maken. 

Na de ondergang van de Luikse staalindustrie trok Akers zich echter in 2010 terug uit het gebouw. Sindsdien bood de centrale een doodse aanblik.

Tot nu. Begin 2023 begon een sloopfirma als een dief in de nacht met de afbraak van de historische gevel en de rest van de centrale. Na de dynamitering van hoogoven 6 (HF6) in 2016 opnieuw een onomkeerbaar verlies van het rijke staalverleden dat Cockerill heeft achtergelaten in de straten van Seraing.