Mijn van Quesnoy

Nochtans was Quesnoy met nog geen zeventig lentes een van de jongere mijnen in le Centre, de mijnregio die zich uitstrekt rond La Louvière. Samen met de Borinage bij Mons, le Pays Noir rond Charleroi en het Luikse mijnbekken, was le Centre een van de vier belangrijke mijnregio's in Wallonië.

Onderdeel van Bois-du-Luc

De Charbonnages de Bois-du-Luc, waarvan de hoofdzetel is uitgeroepen tot Unesco Werelderfgoed in 2012, stampte de mijnzetel in Quesnoy in 1903 uit de grond. Daardoor was de mijn al bij al vrij modern.

Na de Tweede Wereldoorlog krijgen de Charbonnages de Bois-du-Luc klappen. De oprichting van de Europese Gemeenschap van Kolen en Staal (EGKS) in 1951 leidde enkele jaren later tot de sluiting van de hoofdzetel van Bois-du-Luc. 

Quesnoy zong het uit tot in 1973 en was als laatste mijn actief in le Centre. Na 3 eeuwen viel het doek voor de mijnbouw rond La Louvière.

Toegangstorens

Hun schoonheid staat in schril contrast met de horror die zich onder de grond afspeelde. Krantenartikels over de mijn van Quesnoy zijn een aaneenrijging van mijnwerkers die verpletterd werden door instortende galerijen, bloedige amputaties en losgeslagen wagonnetjes die dood en vernieling zaaiden.