Maginotlinie

De glooiende heuvels in de streek vormden de gedroomde locatie voor de bouw van zo’n verdedigingsbolwerk. Het bestond uit drie bovengrondse betonnen bunkers, twee ervan waren met elkaar verbonden via ondergrondse gangen. Tussen de bunkers werden prikkeldraadversperringen aangebracht.

De zogenaamde Ouvrage maakte deel uit van de Maginotlinie, een stelsel van zware bunkers, forten en ondergrondse gangen dat Frankrijk in de jaren ’30 langs de grens met Duitsland bouwde om een invasie af te stoppen. 

Verdedigingslinie

Het verdedigingswerk sterkte zich uit over een afstand van bijna 500 kilometer, vanaf de Belgische grens in het noorden tot aan de grens met Zwitserland in het zuiden.

Vanop de verhoogde positie bestreken de mitrailleurs en observatieposten van dit zwaar versterkte verdedigingswerk een breed schootsveld tussen het noorden en oosten, richting de Duitse grens, terwijl de achterzijde beschut lag achter bebost terrein. 

Duitse inval

Toen het Duitse leger in juni 1940 oprukte richting Frankrijk, stond de Maginotlinie al snel buitenspel. Tegen alle verwachtingen in viel het Duitse leger namelijk niet frontaal aan, maar drong het via België en Luxemburg binnen.

Toch zong dit bolwerk het nog opvallend lang uit. Ondanks hevige beschietingen, hielden de 120 soldaten die de bunkers bemanden dagenlang stand. Pas nadat Frankrijk akkoord ging met een staakt-het-vuren op 22 juni 1940, gaven de soldaten zich over aan nazi-Duitsland.

De drie bunkers liggen er vandaag verlaten bij, maar zijn nog altijd prominent aanwezig in de bossen. Ze werden na de Tweede Wereldoorlog niet meer opgelapt voor nieuwe dreigingen uit het Oosten.