Ouvrage du Simserhof

Bij die aanvaring delfde Frankrijk het onderspit en moest het de Elzas en een deel van Lotharingen afstaan aan Duitsland, economisch twee belangrijke regio's. Niet voor herhaling vatbaar, dus. 

Na de Eerste Wereldoorlog waren de rollen omgekeerd en werden beide streken weer bij Frankrijk gevoegd. Om het herwonnen territorium afdoende te beschermen, waren nieuwe verdedigingswerken nodig. 

Minister Maginot

De Franse minister van Defensie en veteraan van de Eerste Wereldoorlog, André Maginot, blies in 1929 het plan van zijn voorganger Paul Painlevé nieuw leven in om de oostelijke grens met België, Duitsland, Zwitserland en Italië te versterken met kazematten, kanonnen en versperringen. De verdedigingslijn werd vernoemd naar minister Maginot.

Eén van die bolwerken, een zogenaamd 'Gros Ouvrage', was Simserhof. De naam ervan verwijst naar een boerderijtje dat hier in de buurt lag. In het oosten van Lotharingen, vlak bij vestingsstad Bitche en de Duitse grens, begon eind 1929 de ontbossing van het terrein en werden de eerste bunkers gegoten.

De versterking bood plaats aan 820 soldaten die beschermd werden door zes meter dikke plafonds. De acht gevechtsbunkers waren dan weer met elkaar verbonden door honderden meter lange, ondergrondse tunnels. Via een smalspoor werd de munitie aangevoerd. 

Tankversperringen

De Ouvrage du Simsershof was op de koop toe omringd door een permanente lijn prikkeldraad en tankversperringen, waaronder een bos van in de grond geprikte spoorstaven. De rails werden in 1937 geplant en zaten wel tot twee meter diep onder de grond.

Op papier leek Simserhof, en bij uitbreiding de Maginotlinie, een oninneembare versterking. In de praktijk viel dat tegen. Duitsland walste Frankrijk in 1940 binnen via de Belgische Ardennen. Net daar waren amper versterkingen uitgebouwd omdat een aanval via die onherbergzame route weinig waarschijnlijk werd geacht. 

Capitulatie

In juni 1940 beukte het Duitse leger in op de Maginotlinie. Vanuit Simserhof werden 30.000 schoten afgevuurd om de nabijgelegen bolwerken te verdedigen. Tevergeefs. Op 30 juni, vijf dagen nadat Frankrijk capituleerde, legden ook de soldaten in het Simsershof de wapens neer. De Duitsers roofden nadien de munitievoorraad leeg en recupereerden enkele onderdelen van de versterkingen voor de Atlantikwall. 

Beschietingen

Vier jaar later, in november 1944, bereiken de geallieerde troepen het Pays de Bitche waar de Duitsers zich ingegraven hadden in de Maginotlinie en de voormalige versterkingen van Schiesseck en Simserhof bezetten. Bij de gevechten liepen de bunkers in Simserhof zware averij op. Op 19 december vluchtten de Duitsers er weg. In februari 1945 was heel Frankrijk bevrijd.