Maginotbunker

De bunker werd in 1937-1938 gegoten en overschouwt het dal langs de Route du Mont-Noir, een belangrijke invalsweg naar de Franse gemeente Bailleul (Belle). Dat Belle zwaar werd verdedigd, was geen toeval.

De Duitsers palmden die stad bij het begin van de Eerste Wereldoorlog in. Om het Duitse leger te verdrijven, werd de stad in 1918 volledig met de grond gelijk gemaakt door geallieerde bombardementen. Niet voor herhaling vatbaar, dus.

Twee meter dikke muren

In aanloop naar de Tweede Wereldoorlog werd de bunker bemand door een officier, twee onderofficieren en een dozijn soldaten. Het personeel werd beschermd door twee meter dikke, betonnen muren en plafonds tegen mogelijke inslagen.

Toegang

De bemanning klauterde de bunker in langs een nauwe personeelstoegang, daarnaast was een bredere ingang gebouwd om geschut naar binnen te slepen. Stalen luiken beschermden de toegangspoorten. Binnenin was een liftschacht gebouwd die leidde naar een stalen koepel bovenop de bunker.

Vanuit de drie schietopeningen en de stalen koepel konden Franse militairen de vijand verjagen met mitrailleurs. Voor het antitankkanon was een grotere schietopening voorzien. Dat had een bereik van twee kilometer.

Deze Maginotbunkers werden per twee gebouwd. Een kilometer ten zuiden van deze bunker vind je een identiek exemplaar, weliswaar in spiegelbeeld. Zo dekten de bunkers elkaar. 

De Maginotlinie bleek echter niet opgewassen tegen de Duitse Blitzkrieg van mei 1940. De verdedigingslijn zakte als een kaartenhuisje in elkaar en eind mei werden ook de zes bunkers langs de Belgische grens verlaten.