Miniera di Montevecchio

De bodem was hier dan ook dooraderd met gesteenten bomvol mineralen. Zink, lood en zilver lagen hier voor het grijpen.

Iets dat de Romeinen en zelfs de Nuraghische beschaving uit de Bronstijd ook al hadden opgemerkt. De industriële revolutie bracht alles midden 19de eeuw in een stroomversnelling.

Op de heuvelflank van de Genna Serapis bouwde de mijndirecteur Giovanni Antonio Sanna in 1870 zijn woning, een ziekenhuis, gastverblijven, een hotel en het laboratorium.

Een voor een beschermde monumenten die het dorpje Montevecchio gestalte geven.

De tocht naar het dal brengt je naar de resten van drie mijnen op een rij: Piccalìnna, de middeleeuws aandoende Sant'Antonio en Sartori.

Wasserij

De talloze keren gemoderniseerde wasserij van Principe Tomaso om de mineralen te verwerken bleef tot 1981 in dienst.

Het einde

In 1991 waren de mijnen uitgeput. Of dat was toch de officiële lezing. In werkelijkheid had men het gehad met de politieke onrust die veroorzaakt werd door de uitbuiting van de mijnwerkers die het vuile werk moesten doen.

Dertig jaar later heeft Montevecchio zich ontpopt tot een knap staaltje industrieel erfgoed dat je via rondleidingen kunt verkennen. En zo bots je in het schrijnwerkersatelier op een Belgische machine van Danckaert uit Brussel.