Industrieel erfgoed in Duitsland

Over een dubbelsporige brug donderden ooit de treinen tussen Berlijn en het Poolse Szczecin voorbij. Twee nieuwe bruggen maakten het oude monument in 1952 werkloos.

Eind negentiende eeuw hield de longziekte tuberculose lelijk huis in Berlijn. Daar zagen ze de besmettelijke patiënten liever gaan dan komen. Aan de rand van Berlijn werd daarom in 1898 het sanatorium Beelitz Heilstätten opgetrokken.

Steenkool? Dat wordt er niet meer bovengehaald in schacht IX van de Duitse mijn Prosper-Haniel. Via deze schacht worden nu de ondergrondse mijngangen geventileerd en mijnwater opgepompt.

De 2.700 mijnwerkers van de steenkoolmijn Westerholt in Gelsenkirchen kregen in 2008 te horen dat ze niet meer moesten komen. Tien jaar later lijkt de tijd hier te hebben stilgestaan.

Van de vijfenveertig historische spoorbruggen uit 1870 overspannen er vandaag nog negenentwintig de Yorckstraße in Berlijn.

De schachtbok boven de mijn Pluto-Wilhelm in het Duitse Ruhrgebied doet meteen denken aan de tot werelderfgoed uitgeroepen Zollverein in Essen. Deze dubbelganger ervan wordt met sloop bedreigd.

Drie opvallende schachten uit drie verschillende tijdperken prijken broederlijk naast elkaar in de Duitse steenkoolmijn Ewald, die in 2000 de deuren sloot.

In de 19de eeuw reiken de tentakels van de Waalse steenkoolindustrie tot diep in het Duitse Ruhrgebied.

In 1993 is de cokesfabriek Kokerei Zollverein al aan het einde van zijn Latijn: de staalcrisis van de jaren 90 doet de vraag naar cokes wegsmelten.

19 april 1970. Het DDR-regime onthult bijna exact 100 jaar na de geboorte van Lenin een monument ter ere van de Russische leider op -hoe kan het ook anders- de Leninplatz in Oost-Berlijn.

Sinds 2005 staat het zwembad Blub in het Berlijnse Neukölln droog. Gewelddadige jeugdbendes, ratten en hygiëneproblemen leiden tot de ondergang.

Een 75 jaar oud schaalmodel is het enige wat nog herinnert aan de plannen voor de bouw van een nieuwe zuidelijke bocht op het AVUS-circuit in Berlijn.