Carcoke Zeebrugge

Steenkool uit de Engelse mijnen werd er in de ovens verhit tot cokes om de Duitse hoogovens in het Ruhrgebied aan te vuren. 

In de tweede helft van de twintigste eeuw kreeg de cokesfabriek het alsmaar moeilijker door de concurrentie uit het Oosten. Bovendien moest ze ook steeds meer investeren om aan de strengere milieunormen te voldoen. Het gevolg was dat op 30 mei 1996 de laatste portie cokes uit de ovens gulpte.

Sluiting en sloop

Wat overbleef was tegelijk een unieke brok industrieel erfgoed én een van de zwaarst vervuilde terreinen van Vlaanderen. Tot meters diep in de grond rustte een giftige cocktail van teer, cyanide, zware metalen en asbest.

Vandalisme, diefstal en de zoute zeelucht tastten de installaties sinds de sluiting snel aan, wat het verval compleet maakte.

In 2002 kocht OVAM (de Openbare Afvalmaatschappij Vlaanderen) het terrein op voor een symbolische euro om het grondig schoon te maken. Hoewel verschillende erfgoedorganisaties, waaronder de VVIA, pleitten voor het behoud van het industrieel erfgoed, verdween de hele cokesfabriek van de bodem.

Dynamitering

Op 10 september 2004 dynamiteerde OVAM de 50 meter hoge, betonnen kolenbunker.

Dezelfde dag ging de 70 meter hoge bakstenen fabrieksschouw tegen de vlakte.

Bodemsanering

Sinds 2005 rest er niets meer van de fabriek en wordt het volledige terrein gesaneerd. De vervuiling drong immers meerdere meters diep in de bodem. Tot overmaat van ramp stond hier in de jaren 1930 ook nog een munitiefabriek en werden tijdens de Tweede Wereldoorlog bommen gedropt op de fabriek. Zo werd ook nog een fosforbom teruggevonden die vuur vatte tijdens de sanering.

De bodemsanering is na twintig jaar nog altijd niet afgerond en heeft intussen meer dan 72 miljoen euro gekost.