Industrieel erfgoed in Charleroi

Tussen de Samber en het kanaal Brussel-Charleroi stampte de industrieel en politicus Ferdinand Puissant in 1832 de Forges de la Providence uit de grond, een ijzerfabriek waarvoor hij de mosterd haalde bij de Engelsman Thomas Bonehill.

Noch de stad Charleroi, noch het Waals Gewest willen geld vrijmaken om hoogoven 4 in Marchienne-au-Pont te onderhouden en te bewaren voor toekomstige generaties.

In tegenstelling tot Luik, Antwerpen, Gent of Brussel, streek er nooit een wereldtentoonstelling neer in Charleroi. De kleinschaliger Universele Tentoonstelling van Charleroi in 1911 was daarom niet minder ambitieus. Wel integendeel. 

De vroegere grandeur van Charleroi zindert nog altijd na in art-decogebouwen en modernistische parels zoals de kleurrijke krantenkiosk van architect Léon Coton.

Oude terrils beklimmen en industrieel erfgoed verkennen tijdens een 23 kilometer lange wandeltocht door Charleroi: dat kan met 'la Boucle Noire', een aftakking van het mijnwerkerspad GR412.

Begin 2008 werd de laatste lading cokes gelost uit de ovens van de cokesfabriek van Marchienne.

Twee metalen schachtbokken verheffen zich boven de rijhuizen langs de Rue de Marcinelle in Charleroi.

Je moet er eerst voor door een akker, stekende braamstruiken en een bandenstort waden, maar dan sta je wel aan een van de enige betonnen schachtbokken die Charleroi rijk is: le petit Martinet.

Steenkoolmijn Martinet in Charleroi is slechts een schim meer van zichzelf. Begin 20ste eeuw groeide le Martinet nochtans uit tot een van de koplopers in de Europese industrie.

Op woensdag 8 augustus 1956 sloeg het noodlot toe in de steenkoolmijn van Bois du Cazier in Charleroi. Honderden meters onder de grond brak na een menselijke fout een felle brand uit waarbij 262 mijnwerkers om het leven kwamen.

De Métro Léger Charleroi moest uit acht lijnen bestaan die samen een metronet van 60 kilometer zouden vormen en 69 stations zou tellen. In 1976 openden de eerste stukjes van de lijn.